هیچ جز یاد تو رویای دل آویزم نیست

 هیچ جز نام تو حرف طرب انگیزم نیست

عشق می ورزم و می سوزم فریادم نه

دوست می دارم و می خواهم و پرهیزم نیست

نور می بینم و می رویم و می بالم شاد

شاخه می گسترم و بیم ز پاییزم نیست

تا به گیتی دل از مهر تو لبریزم هست

کار با هستی از دغدغه لبریزم نیست

بخت آن را که شبی پاکتر از باد سحر

با تو ای غنچه ی نشکفته بیامیزم نیست

تو به دادم برس ای عشق که با این همه شوق

چاره جز آنکه به آغوش تو بگریزم نیست

بنشین ... مرو  ... که در دل شب ... در پناه ماه

خوش تر ز حرف عشق و سکوت و نگاه نیست

بنشین و جاودانه به آزار من مکوش

یکدم کنار دوست نشستن گناه نیست.

بنشین ? مرو ? صفای تمنای من ببین

امشب چراغ عشق در این خانه روشن است

جان مرا به ظلمت هجران خود مسوز

بنشین ... مرو ... مرو که نه هنگام رفتن است.

برای روزگار من

تو بهترین نشانه ای

تو باغ و گلشن منی

تو بهترین بهانه ای

تو عشق جاودان من

تو ماه آشیان من

تو ساز من

تو سوز من

تو بهترین یگانه ای

به کوه و دشت و بوستان

به ماه و اختر و زمان

تو عشق جاودانه ای

تو بهترین جوانه ای

شکوه آرزوی من

اگر ببار نیاورد

تو ای نهال آرزو

تو بهترین جوانه ای

تو پاره تن منی

تو عشق و رویای منی

پرنده دل منی

تو بهترین ترانه ای

تو نیستی که ببینی 

چگونه عطر تو در عمق لحظه ها جاری است

چگونه عکس تو در برق شیشه ها پیداست

چگونه جای تو در جان زندگی سبز است

هنوز پنجره باز است

تو از بلندی ایوان به باغ می نگری

درخت ها و چمن ها و شمعدانی ها

به آن ترنم شیرین به آن تبسم مهر

به آن نگاه پر از آفتاب می نگرند

تمام گنجشکان

که درنبودن تو 

 مرا به باد ملامت گرفته اند

ترا به نام صدا می کنند

هنوز نقش ترا از فراز گنبد کاج

کنار باغچه

زیر درخت ها،

لب حوض

درون آیینه پاک آب می نگرند

تو نیستی که ببینی، چگونه پیچیده است

طنین ِ شعر ِ نگاه ِ تو درترانه ی من

تو نیستی که بیبنی چگونه می گردد

نسیم روح تو در باغ بی جوانه من

چه نیمه شب ها کز پاره های ابر سپید

به روی لوح سپهر

ترا چنانکه دلم خواسته است، ساخته ام !

چه نیمه شب ها وقتی که ابر بازیگر

هزار چهره به هر لحظه می کند تصویر

به چشم همزدنی

میان آن همه صورت، ترا شناخته ام !

به خواب می ماند

تنها به خواب می ماند

چراغ، آینه ، دیوار، بی تو غمگینند

تو نیستی که ببینی

چگونه با دیوار

به مهربانی یک دوست، از تو می گویم

تو نیستی که ببینی، چگونه از دیوار

جواب می شنوم

تو نیستی که ببینی ، چگونه، دور از تو

به روی هرچه در این خانه ست

غبار سربی اندوه بال گسترده است

تو نیستی که ببینی دل رمیده من

بجز تو، یاد همه چیز را رها کرده است

غروب های غریب

در این رواق نیاز

پرنده ساکت و غمگین

ستاره بیمار است

دو چشم خسته ی من

در این امید عبث

دو شمع سوخته جان همیشه بیدار است

تو نیستی که ببینی !

من ...

بیهوده می خواهم از یاد تو بگریزم

ای همه هستی من

از مهر تو لبریزم

تو ...

دریای من هستی

هرگز از خود مرانم

من ...

ساحلی غریبم

باید با تو بمانم

بی تو ...

چون کویر تشنه آبم

بر موج هستی چون حبابم

بی قرارم و بی تابم

بی تو ...

چون کتاب بسته ای هستم

شاخه شکسته ای هستم

عابر خسته ای هستم

هرگز از خود مرانم ای عزیز جانم

بیشتر از آنچه که تصور میکنی دوستت دارم و بیشتر از آنچه

باور داری عاشق تو هستم


بیشتر از هر عشقی بر تو عاشقم و بیشتر از هر دیوانه ای

مجنون تو هستم.


عزیز من محتاج تو هستم و بدون تو زندگی برایم مفهومی جز

تاریکی و سیاهی ندارد!


دوستت دارم چونکه میدانم تو نیز مرا دوست میداری ،

دوستت دارم چونکه مرا باور داری و مرا لایق آن قلب پر از

محبتت میدانی!


تنها آرزویم این است که سالم و سر افراز باشی

و جز این از خدای خویش هیچ آرزویی را ندارم


این قلب کوچک و شکسته و پر از عشق من تنها هدیه ای است

از طرف من به تو!


از تمام دنیا تنها همین قلب کوچک را دارم ، همین و بس!


تنها تو هستی که معنای واقعی عشق را

به من ابراز کردی و آموختی!


آموختی که عشق یعنی تا پایان زندگی ماندن

و تا پایان زندگی دوست داشتن!


هر جای دنیا که هستی بدان که در این دنیای بزرگ

کسی هست که عاشق و دیوانه تو می باشد !


عزیز دنیا خیلی بزرگ است ، این دنیا پر از عاشق و معشوق

است ، پر از لیلی و مجنون است،

اما همه عاشقان یک سو ، و تو نیز یک سوی دیگر!


دوستت دارم خیلی دوستت دارم ،

آنقدر دوستت دارم که دیگر هیچگونه

جای ابرازی برای آن نیست

اگر می دونستی چقدر دوستت دارم سکوت را فراموش می کردی
تمامی ذرات وجودت عشق را فریاد می کرد
اگر می دانستی که چقدر دوستت دارم چشمهایم را می شستی
و اشکهایم را با دستان عاشقت به باد می دادی
اگر می دانستی که چقدر دوستت دارم نگاهت را تا ابد بر من می دوختی
تا من بر سکوت نگاه تو
رازهای یک عشق زمینی را با خود به عرش خداوند ببرم
ای کاش می دانستی
اگر می دانستی که چقدر دوستت دارم هرگز قلبم را نمی شکستی
گر چه خانه ی شیطان شایسته ی ویرانی است
اگر می دانستی که چقدر دوستت دارم لحظه ای مرا نمی آزردی
که این غریبه ی تنها , جز نگاه معصومت پنجره ای
و جز عشقت بهانه ای برای زیستن ندارد
ای کاش می دانستی
اگر می دانستی که چقدر دوستت دارم همه چیز را فدایم می کردی
همه آن چیز ها که یک عمر بخاطرش رنج کشیده ای
و سال ها برایش گریسته ای
اگر می دانستی که چقدر دوستت دارم
همه آن چیز ها که در بندت کشیده رها می کردی
غرورت را ...... قلبت را ...... حرفت را
اگر می دانستی که چقدر دوستت دارم
دوستم می داشتی
همچون عشق که عاشقانش را دوست می دارد
کاش می دانستی که چقدر دوستت دارم
و مرا از این عذاب رها می کردی
ای کاش تمام اینها را می دانستی